به قـــــول پنـــاهی

دروغ گفتــــن را خــــــوب یـاد گرفتــــــــــه ام

                                            حــال مـ ــن خــــــــوب است

                                                                              خــوبِ خــوب

فقـط زیــــاد تا قسمتــی هــــوای دلــ ــم طوفــــانی

                                                        همــراه با غبـــارهـای خستگـــــــــــــی ست

و فکـر مـی کنـــم

                    ایـن روزهـــا...

خــدا هـم از حـــرف هـای تکـــ ــراری مــ ــن خستـــه است

                                                       چـه حــس مشتـرکـــی داریــم مــ ــن و خـــدا

او...

از حــرف هـای تکـــ ـــراری مــن خستـــه است

                    و مـــن...

                                از تکـــ ــرار غـــــم انگیــز روزهــــایم

مـی گوینـــد....

هـر وقــت دلـــت گرفــــــــت سکـــوت کـن

ایـن روزهــا....

                   هیــــچ کـس معنــای دلتنگـــ ـــی را نمـی فهمـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد

هیــــچ کس قیــــد مهـم فعــل مـــ ـــن نیســت

            چـه فرقـــــی مـی کنـد که

                                         هیـــچ کَس نفهمــد یا آن کَــس یا ایــن کَـس

مــ ــن دلــــــــم مـی خواســت ضمیـــر

          " تــ ـــو "

معنــای مفعـــولِ فعــــــل مـرا مـی فهمیــــد

                                                    که هیـــــــچ گـاه نفهمیـــــــد....

بایـد ایـن جـــور بگویــــم

چـه با سکــــــوت چـه با فریــــــــــــاد

ایـن روزهــا...

                               تــ ــو معنــای دلتنگـــ ـــی مـرا نمـی فهمــــــــــــــــــــــــــــــــــی

دلــــ ـــم...

بالشتــــی مـی خواهـــــد

                              با روبـــان هـای آبــــی آرامــــ ــــش

همـراه با مـــــوسیقی ای

بـرای چنـــــد روز تنهــــایی بــدون دلتنگــــ ـــی

                                                       تا آرام کنــار آرامـــ ـش ش بخُفتــــــــــــــم

و ساعــاتی دقایقـــی ثانیــه ای فــــــــارغ شــوم

از تـــ ــو

           از ایـن عشـــ ــــق

                           از این لحظـــــه های پـر التهـــــاب دلتنگـــ ـــی

و با خـود فکـــــر کنــم

که چگــــونه مـی توان کنـار تــــ ــــو با ایـن دلتنگـــ ـــــــــ ـــــــ ــــــی ها کنـــــار آمــد

امشبـــــــــــــ ...

                   اینجــــا.....

در اتاقکـــــــــ تنهـــــایی ام نشستــــــــه ام

و در دنیـــــایـی از سکـــــ ــــوت و دلتنگـــــــــ ــــــــــی

                                                      آلبــوم قدیمــــ ــــــــی ام را ورق می زنــــم

و به آرامــــ ـــــی...

                          از شهــــرهـای کودکـــــ ــــــی

از خیـابـــان هـای نوجــــــ ـــوانی

                          و از کـوچـــــه های جــــــــــ ــــوانی

                                                                         مـی گـــــذرم...

بـــازی می کنـم کودکــــ ـــی ها را

                             بغـــــل مـی کنــم روزهـــــا را

می بــوســــم شـــب ها را

                    نفــــس مـی کشــــم زندگــــــــی ها را

                                                            و مـــــرور مـی کنـــم خاطـــــره ها را

آه...

آه که ایـن آلبــــــــوم قدیمـــی

                  پـر اســت از بــــ ــی تـــو بــــــــودن

                                             پـر اســت از جـای خالــــی تــــ ــو

پـر اســت از شهـــــرها و خیـابــــان هـایی که

                                     در حســـــ ـــرت یکــــــ کـوچـــه بــاغ پــر از آرزوینـــــــد

مثـل مــ ــــن...

که تمـــــ ـــام جــــــوانی ام

                               پـر اســت از جــــای خــــالی تـــ ــو

پـر اســ ت ازحســـ ـــــرت داشتـــــن ت

                  پـر اســت از بـــــــ ــی تکیـــه گاهـــــی

                                   پـر اســت از دلتنگـــــــــــی های همیشگــی

و امشبــــــــــــــ....

با دلــــ ــی که بعـد از رفتـــــن ت سوخــــت و رنگـــی از دلتنگــــــــــــــی به خـود گـرفت

با یکـــــ بغـــل شقــــ ــایق

                            به دیــــدن ت مـی آیـــم

با اشکــــــ چشمــــانم

                         سنــگ قبـــــرت را مـی شویـــــــم

و شقــــ ـــایق ها را دانـه دانـه

                 به نشـــانه ی داغ دار بودنـــم بــر روی سنـگ قبــــــرت پـر پـر مـی کنـــم

پیشـــــانی ام را به حـــــالت سجـــ ــده

                                            بـر روی آن مـی گـــذارم

و از تــ ــو مـی خواهــم دعــــ ــای خیـــرت را

                           در ایـن روزهـــای پـر از خستگـــ ـــی بدرقــــه ی راهـــ ــم کنـی

با فریــ ـادی

               پـــر از بغـــ ــض مـی گویـــــــــم

ای همـــه بـــود و نبـــــــــودم

                                   ای تکیـــه گـاه خامـــــــــــوشم

ای مهـربـــان پـــــــــــــــــدرم

ممکـن اسـت شاهــــــــ ـــــزاده ام را پیــدا کنـــم

                                           امـا تـــ ـوهمیشــه پادشــــــاه مــ ـن خواهــی مانـــد

روزت مبارکــــــــــــــــــــــــــــ

در امتــدادِ

              ایـن روزهـــای یکنواخــــت

حســی از جنــس دلتنگــ ـــ ــــی

                                     در قلبــــــم نجــوا می کنــــد

در امتـــداد ایـن روزهـــای تنهـــایـی

               و در امتـــداد ایـن شــب هـای خــــدایـی

                                           حســی از جنــس دُعـــا مـرا فــرا می خوانـــــد

دِلــــم بــاران می خواهــــد

بــارانی آرام....

                      امــــا طـولانــــــــــــی

تا دسـت در دسـتِ قطــــره هـایش

                                      و پـا به پـایِ نمنــــــاکـی اش

تمــــام کـوچــه بــاغ ها را

                  با پـــاهایی بِرَهنــــــــــه قــدم زنــــم

و زیــر لـب با لحــن سبــــــز بــاران

                                      زمزمــــــــــــــــــــه کنـم دُعـــاهـای بـــــارانی ام را

مــن بُغـــــــ ــــض کنــم

                        آسمــــــان ببـــارد

آسمـــــــان بُغـــــــ ـــــــض کنــد

                                    مـــن اشکــــــــ ریــزم

                                                    آنگـاه هـــــــر دو آرام شَویــــــــــــــــم

چه زیبــــاست ایـن آرامــ ــشِ بعـد از بـاران

حـال دِلــــ ـــم می خواهــد

خیـــــال ت جــای بـــــاران را بگیـــــــرد

                                      و بر تمــام لحظــــه هـایم ببــــارد

و مــــن پـُر شَــوَم از تــــ ــو

پُـر شَـــوَم از ایـن عشــــــــــ ــــــــــــــق

......

                       رویـــــای سبــــز تـــ ـــو نِـی زاری می شـَـود از عشـــــــــــــق

و تـــ ــو...

             در امتـــداد ایـن نـِی زار هـــای بــارانی

مــــوسیقی بوســـ ـــه بــ ــاران را

                                بر کویـــر تشنــــــه ی لـب هــایم می نـــــــــــ ــــوازی

مـــــوسیقی بوســـ ـــه های تــ ــو

                  می رویـــــانَد گـل های سُــــــــــــرخ را

بر کویـــ ـــر تشنـــــه ی لـب هــایم

                 آغـــــــوش ت دشـــــت ی می شــود بـرای بـــی آغـــ ــوشی هـایم

و مــ ــن...

گُلبــــرگ گُلبــــرگ احســـ ـــاس

                 بـر دشـــت سبـــــز آغــ ـــوش ت می کــارم

آنگـاه در انتهـــــای کوچــه بـاغ عشـــــ ـــق

                                            زیـر بــ ــاران عشــ ــــق بــ ــازی هایمـان

چَشمهــــایِمان را می بندیـــــم

و به قِــــداست تَـک تَـک قطـــــره هـای بــ ــاران

               در امنــــدادِ

                              ایـن روزهــا و شـب هــای الهـــــ ـــی دُعــا می کنیـــم

دُعـــایی از جنــس گـلِ یــ ــاس

                      بـرای جـــــاودانگـی ایـن احســـ ــــاس

فاطیمـا نـوشت : دل نوشتــه ای از خــودم

چنــد گاهـــی ست....

                         خـــواب مـــــ ـــــــردی را مـی بینـــم

که با اســـ ــب سپیـــدش

از آن دورهـا مـی تـــــــازدُ مـی تـــازد

                                           و به مــ ـن نزدیــک مـی شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــود

نمـی دانـــم کیســــت ؟!

                              و از کجـــ ــا مـی آیــــــــــد ؟!

........

امـا انگـار ســال هـاست که مـی شنـــاسَمَـــش

                                        وقتـی به مـــ ــن نزدیــک می شــــود

مــن دیگـر از آن خـــود نیستـــــم

             حـــــرارتـم مـی بخشـد تــن داغ و آتشیـــن ش

عطــرش هــ ــوش از ســـرم مـی بــرد

                                       نگـــاه ش مـرا تا آبــی بــــــ ــی کـــران هـا مـی بـــــرد

هیبَــــت مـــــــ ــردانه اش

                 زنـــانِگی پـر التهـــــابـم را آرام مـی کنــد

طعـــم بـوســــ ــه هایش

                          طعــم سیـــ ــب ممنـــــــــــــــــوعـه را مـی دهــد

آغـــ ـــوش ش غــــاری ست که

مـرا وســـوسه مـی کنـد بـرای پیــــامبـر شــدن

                              و مُـــدام وَحـــــ ــی مـی شود به مــ ــن که آن مـــ ــرد تــویی

آری تــ ــویی...

همـان شاهــــــزاده ی خـــواب هـای عــــاشقانـه ی مــــ ــن

شعـــرم را همیــن جــا

                       کنـار خــواب هـای عـــــاشقانــه ام مـی گـذارم و پیــــاده مـی شـوم

تــ ــو بیـا...

              و ایـن بـــار مـرا با عـــــاشقانـه ای به دلــــــت بـرســـان

بیــا ســوار بـر اسبـــ ـــان خــــــوشبختـی

                    از ایـن محــــ ــال بـودن هـا دور شویـــم

بیــا بتــــــازیـم تا بـــــی کـــران هـای دور

                                               تـا مـرز تمـام مُمکـــــــن هـا

بیــا...

بیــا تا در انتهــای غُــــــــــــــروب دریـا

                تمــام نـارنجـــی هـای دلتنگـــ ـــی را در دریــای تنهــــایـی هـا ریزیـــــم

و از آن شــــــراب ی سازیـــم به رنـگ غُــــروب

                         و به سلامتـــــی قــِـداست ایـن مـــــــــا شــدن

دسـت در دسـت هــــ ــم تا انتهــــــای شــب

                                              خیــره به چشمــان عــــــاشق دریـا شویــــــــم

بیــا...

        بیــا تا ابتــدای طلـــ ــــوع ایـن غُـــــ ــــروب زیبـا

آیــــه های سیـــب را

              از ابتـــدای ســـوره ی تـــ ـــو

در غــاری که مـرا وســــوسـه کـرد بـرای پیــــامـبر شـدن

                                                       بـرای تــ ــو عــــــاشقانـه تلاوت کنـــــم

بیــا...

          امـــــ ــا...!!!

مگُـــذار مـ ـن

               از ایـن خــــــواب هـای عـــاشقانـه بیـــدار شــــوم

و بـاز کابـــ ــوس هـای بــــــ ــی تـــو بــودن را

در بیــــ ـــداری وُهــــم بـرانگیـــــز ایـن دنیـــا زندگــــــی کنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

ا]

تنهــــایـی را

                    ستــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاره ها که نـه!

آسمـــان بـــــــی مــاه خـــوب می فَهمَـــد

هنگامــی که چِشمَـــــک ستـــاره ها را در آغـــــ ــــوش شـب

                                                                       با حَســــ ــــرَت می نِگَـــرَد

تنهــــایـی را

             گـل آفتــــاب گـردان که نـه !

                             هـــوای بـــــارانـی خــوب می فَهمَــد

هنگامــی که رقـــــــــ ـــــص آفتـــــاب گــردان را

                                  در رنگیــن کمــان چشمــان خورشیـــــــــــــــد می نِگَــــرَد

تنهــــایـی را

                     شقــــــایــق ها که نـه !

تکـــــ شاخـه گـلِ سُـــرخِ عشــ ـــق خــوب می فَهمَــد

هنگامـی که آغـــــوش ِ دشــت را

                                     بـرای شقــــــــایـق های بــــــــــــی قــرار بــاز می بینَــد

تنهــــایـی را

                          رودهـــــا که نـه !

             لَـبِ خُشکیـــــدهِ ی جویبــــــــــار خــوب می فَهمَنــد

هنگامــی که آب

                   رودهـــا را پــُـر از بوســــــــ ـــــــــــــ ــــــــ ـــــــه های آبــــدار می کُنَـد

تنهـــایـی را

                       بـوتــه ی تـــــــوت فرنگـــی ها که نـه !

           آخریــــن شاخـه ی گیــــــــلاسِ خانـه مـان خــوب می فَهمَــد

هنگامـی که به جــایِ زینَــت ِظــرف روی میــز

                                                       سهــــــــــمِ کلاغ هــای سیــــاه می شَوَد

تنهــــایـی را

               پیچَـــــک ها که نـه !

                                      نیلـوفـــــــــرها خــوب می فَهمَنــد

هنگامــی که صدای نَفَـس نَفـَس زدن  پیچَـــک ها را

                                     بـرای بـالا و پاییــن رفتــن از دیـــــــ ـــــوار می شِنَوَند

تنهــــایـی را

دل هـــای سنـــگ شـده که نـه !

                              دل هـــای دلتنـــگ و بــــــی قــرار خــوب می فَهمَنــد

هنگامــی که روزهــــاشـان

         به بُلنــــــدای اولیــن روز تابستــانـی

و شـب هــاشـان به بُلنــــــــــــدای اولیــن شــب زمستـــانـی

                                                                       مــــــــــــــــــــــــــی گُـذرد

تنهــــایـی را

                            دل هــای کَــر و کـــور که نـه !

            دل هـای بینــــا و گــــوش هـای شِنَــــوا خــوب می فَهمنــَــد

هنگامــی که چَشـــم هـاشان

                                در انتظــــــارِ دیـــدن جـــــاده های رُخ یــار

و گـــــوش هــاشان

منتظــر شنیـدن طنیـنِ صـدای ِآوای احسـاس ِخـوش ِ دوستــت دارم هــاست

تنهــــایـی را

            مـــــــــ ـــن که نـه !

                         مــوهای بُلنــــــــــــــدم خــوب می فَهمَــد

هنگامــی که نــاز و عشـــــوه هایم

در نگـاهِ چشمــان و هِیبـــَت مـَردانـــــه یِ تـــو نـــَوازش نمی شَــوَد

تنهــــایـی را

            تـــــ ـــــــو که نـه!

مــــنِ بـــــــــ ـــــــــــــــــــــــــی تـــو خــوب می فَهمَــد

هنگامــی که

              رَفـــت

             رَفـــت

                    رَفـــت

صــرف ِ فعــل ِ ماضــی و مُضــارع و اَمــر مَـــــــــ ــــــــــــــن

بـرای آینــده ای نـامعلــــــــــوم خواهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد بـود

فاطیمـا نـوشت : دل نوشتـه ای از خــودم

نوشتـن را فرامــــــ ــــوش کـرده ام

                                      دستـم دِل به دِل نوشتـن نمی دهــــــــــــــــــــــــــــــد

کلمــات با مــن غریبگــــــــــــی می کننـد

خَفَقــانِ دلتنگــ ـــی

                     فضـای اتــاق را آلــــــــــوده کـرده اسـت

فـاصلــ ـــ ـــــ ـــــه

راه نفــــس هایم را مســــدود کـرده اسـت

تنهـــ ــایـی

تیــر را یک راسـت به قلبــــــــــــم نشانـه می گیـرد

                         و تیـر با شــــــدت تمـام به قلبــم برخـــــــــــــــــــــورد می کنـد

و قلبـم تا ابـــــد در کُمـایِ

               جُــــــدایـی

                                         محکــوم به زندگــــــــــی کـردن باقــی می مانــد

و مـــ ـــن

زیــر بـــــاران ایـن تنهــــایـی

                 زیــر هـِق هـِق چشمــانـی که دلتنـــــ ــــگ اند

شانـه به شانـه ی خـــــدایـی که

                                   با مـــن و دنیــــایم قهــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــــر است

بــــی بهـــانه

                   بـــی تـــو 

بـــی غـــــــرور

بـــی عطــر خــوش روزهـــــــایی که گذشـــت

                    تنهــا با کولـــه بـاری ازخاطــــــــــــرات تلــخ و شیـریـــن گذشتــه

مــرور می کنـم دوستـــــی ها را

                     قـــدم می زنـم عاشقــــــ ــــــی ها را

می بـــــــویم عطـرِ تــــَن تـو را

                                 می بوســــــــــــــــــــــــــــــــم لــب های آتشیــن تــو را

در آغـــوش می کِشـم لحظــه های دیــــــدار را

و به ســـــوگ می نشینـم

                              از امــروز 

                                         تمـام روزهـا و شب هـای بــــــــــــــدونِ تــو را

بـــی تـو مــــن تنهـــایَم

           و دِلـــم به حــال خــودم می ســــوزد

                        که بـرای شــــ ــادی بهانــه ای باز نمی یابَــد

بـــی تــو از بـود و نبـود خستـــــــــــــــــــه ام

                                         از تکــرار کلافـــه ام

از تَـــداوم دَمــــادَم نَفــس

                    که هـر دَمَــش بــی حوصلگــــــــــی و بــی خبــری ست خستـــه ام

بـــی تــو مــــانده ام

چگونــه اشــــک هـایم را از مــــــادرم پنهــان کُنـم

       که با  نگاهــی به عُمــــــق تنهـــایی ام

                                                       پِـــــِـــــــــی می بَـرد ؟!

بـــی تــو مــــانده ام

چگونــه فرامـــــ ــــوش کنـم آن صَــدُم های ثانیـــه ای را

            که در هــوایِ عطـر آغــــوش ت

                                                     زندگـــــــــــــــی کـردم ؟!

نمی دانــم چــرا؟!

گـل های سُــــرخ عشـــق را پَـر پَـر کـردی

و مـرا در دشـت شقـــایق های داغ دار تنهــا گذاشتــــــــــــی

نمی دانــم به تـــاوانِ کُدامیــن گنـــاه ؟!

                                        مـرا محکـــوم به دلتنگـــ ــی کـردی و رفتــــــی

گنـاه مــــن تنهـا

               چیـدن همـان سیـب ممنوعــه

                                              از بهشـت لــب های تـــو بود

به راستـی چگونـه فرامـــوش کنـم

روزهــایی که با مـــــوسیقی صـــدای تـو آغـــاز میشـد

و با لحظـه لحظـه نجـــواهای عاشقانـــه ات در گوشــم

                                                می گذشـت و رنـگ آرامـــــش می گرفـت

و با بوســـه ها و عشـــــق بـازی های ت

                     به شـب می رسیـد و پــایـان می یـافــــت ؟!

نمی دانــم دِل ها

اگر می دانستنــد سَرانجامِشــــان جــــــدایـی ست

                                            بـاز ایـن گونـه عـــــــاشق می شدنـد یا نـه؟!

امـا می دانـــــم

                   دِل مــن

تا نهـــــایت پَـر پــــــــــــَروازِ تمـام مـرغ عشــق ها

           همیـن گونـه

پـــاک و ســـاده و بــــی ریـا

                              عـــــاشق مـرغ عشــق میشـد و می مـاند

و زیـن پَـس

               آشیــانه ی دِل

                جز او جــایی بـرای هیـــچ مــرغ عشقـــــــــــــــی نخواهـــد داشــت

بـدون تــا

            و بـرای همیشــــ ــــه

فاطیمـا نـوشت : دل نوشتـه ای از خــودم