در سراشیبی تقدیر

   نام مرا

      با نام تو تشنه کرده اند

          و رفتنت را

             بر دلم داغ نهاده اند

                دریغ

                   از دریایی که در چشمهایت نشسته است

                       بی آنکه بخواهد

                           آیینه ها را آبی ببیند

                              یادگار ردپای انتظارت آمدنت را دریاب

                                  که تکرار آبی ترین زلال ها

                                      در پیوسته ترین اشتیاق های رسیده ی ابدیت

                                           تو را تداعی می کند

                                               برو به فکر من نباش

                                                   برو به پای من نسوز

                                                       برو به فکر من نباش

                                                           من یه جوری سر میکنم

                                                               زندگی رو با سختیاش........ا

                                                                   با که درددل کنم؟

                                                                       با کسی که پرنده بود برام؟

                                                                          با کسی که اشیانه بود

                                                                             دلم به چه خوش بود

                                                                                 کاشکی  پرنده پر نداشت

                                                                                     از پریدن خبر نداشت

                                                                                         درخت باغ آرزوش

                                                                                            دغدغه تبر نداشت 

 

  

 

برای بدست آوردنت در بازی ‌ِ کودکانه ات نقش‌‌ ِ عروسک را بازی کردم.......

می گن شبای جمعه شب شروعه، همه اش که نباید از روز شروع کرد . آخ که من هم یه لحظه ناب می خوام برای ری استارت شدن

یادت میاد اون قدیما قایم موشک بازی می کردیم ؟ ..... با هم دیگه چشم میذاشتیم .... و میشمردیم تا صد ... تو یواشکی قایم شدی ... بدون اینکه چیزی به من بگی و رد پایی از خودت بذاری ... و من گرگ شدم .... بدون اینکه خیال دریدن داشته باشم ....همه جا به دنبالت میگشتم ... توی کوچه ها و دشت و بیابونها . پشت کوهها و دریا..... و باز شمردم و شمردم ..... این طوری که ما بازی میکنیم .... هیچوقت همدیگرو پیدا نمیکنیم ..... خودت بیا و دوباره شروع کن .... اینبار دیگه هیچ کدوممون گرگ نمیشیم .... هیچ کدوم ....

گاهی با خودم فکر میکنم گفتن بعضی حرف ها چقدر سخت بود که هیچ وقت نگفتم.... گاهی با خودم فکر می کنم مگه بین من و تو چقدر فاصله بود که هیچ کدوممون نتونستیم این راهو بریم........ گاهی با خودم فکر میکنم مگه من و تو چقدر ضعیف شده بودیم که این قدر راحت شکستیم...... هر چقدر که فکر می کنم بیشتر نا امید می شم مثل یه حقیقتی میمونه که انگار همیشه می دونستم و همیشه به خودم گفتم که وجود نداره دلم می خواست این قدر بزرگ و قوی باشی که همیشه بتونی از اشتباهاتت پلی از تجربه بسازی........

امشب دلم گرفته امشب می خوام بنویسم می خوام بگم می خوام حرفهایی که تو دلم عقده شده بگم ولی نمی دونم از کجا بگم و چه جوری بگم از نامردی روزگار بگم یا از بخت و اقبال بد خودم بگم یا ... کاش ما آدمها انقدر انصاف داشتیم تا زود قضاوت نکنیم و به طرف مقابلمون یه فرصت می دادیم تا بتونه حرف خودشو بزنه چرا ما همه اش فکر می کنیم کار خودمون درسته و کار بقیه اشتباه ! چرا نباید کمی از غرورمون کم کنیم و قبول کنیم که ما هم بعضی وقتا اشتباه می کنیم چرا وقتی عصبی می شیم تمام پل های پشت سرمونو خراب می کنیم و دیگه راه بازگشتی برای خودمون نمی ذاریم و باعث بشیم که هم زندگی خودمون و هم زندگی کسی که دوستش داریم نابود بشه . چرا باید بعضی وقتا به کسایی اطمینان کنیم که به ظاهر دوستمون هستن ولی در باطن دارن زندگیمونو خراب می کنن ولی ما فکر می کنیم تمام حرفهاشون به صلاح خودمونه و این اطمینان کاذب باعث بشه که کسی رو که زمانی دوست داشتیمو از دست بدیم و زندگی اونو تباه کنیم و بریم دنبال کسه دیگه ای این واقعا انصافه؟ دنیای ما آدمها رو مشغول ساخته تا بتونیم اینقدر در حق هم بی مرفتی کنیم که بتونیم میزان انسانیت خودمون رو ثابت کنیم ولی حیف که اینقدر فهم ما کم هست که انسانیت را در همین می بینیم و لذت محبت عمیق را با محبت به وسعت نور خوشید را با محبت تاریکی مثل نور ماه عوض می کنیم ولی نمی دونیم که یه روز مشتی خاک تیره و خشن مارو در آغوش می گیرد و این آغوش گرم زود گذر را از یاد می بریم و باید یا دستانی که هر ساعت گرمی یک به ظاهر انسان را لمس می کرد با سردی مشتی خاک که مارا پناه داده عوض کنیم . اینا حرف های دلم بود که مدتی بود توی دلم سنگی می کرد . این حرفارو واسه کسی نوشتم که امیدوارم یه روزی گذرش توی وبلاگ من بخوره و بدونه چه کرده با دل من . امیدوارم درک کنه ! و امیدوارم یه روزی هم درک کنه که من ...

 کسی را که دوست داری آزادش بگذار !!! اگر قسمت تو باشد ? برمی گردد و گرنه ..... بدان که از اول قسمت تو نبوده است

 

حقیقت انسان به آن چه اظهار میکند نیست بلکه حقیقت او نهفته در آن چیزی است که از اظهار آن عاجز است بنابراین اگر خواستی او را بشناسی نه به گفته هایش بلکه به ناگفته هایش گوش فرا بسپار

خیال می کردی قلب من تاب شکستن را نداره* منتظری بازم دلم پیش دلت کم بیاره * مرام من توی عاشقی یک دلی و صداقته * وقتی میگم نوکرتم این آخر رفاقته

هر وقت بعد از 120 سال رفتی اون دنیا خواستی از روی پل صراط رد شی بهت گفتن یکی حلالت نکرده .... بدون اون منم که می خوام به این بهونه یه باره دیگه ببینمت

عشق کلید شهر قلب است به شرط آن که قفل دلت هرز نباشد که با هر کلیدی باز شود

ط¨ط§ ط³ظ„ط§ظ… ط¨ظ‡ طھظ…ظˆظ…غŒ ع©ط³ط§ظ†غŒ ع©ظ‡ غŒظ‡ ظˆظ‚طھغŒ ط³ط±غŒ ط¨ظ‡ ظˆط¨ظ„ط§ع¯ ط§غŒظ† ط¬ظˆط§ظ† ط§ظپط³ط±ط¯ظ‡ ظ…غŒط²ظ†ظ† .ط§غŒظ† ط±ظˆط²ظ‡ط§ ط­ط§ظ„ظ… ط®ط±ط§ط¨ظ‡ ط®غŒظ„غŒ ط¯ظ„ظ… ع¯ط±ظپطھظ‡.ط¨ظ‚ظˆظ„ ط¯ط§ط±غŒظˆط´ ع©ظ‡ ظ…غŒع¯ظ‡ ط¯ظ„ ظ…ظ† ع¯ط±ظپطھظ‡ ط²ط§غŒظ†ط¬ط§ظ‡ظˆط³ ط±ظپطھظ† ظ†ط¯ط§ط±ظ…:ع©ط§ط´ ط§طµظ„ط§ ط¨ظ‡ ط¯ظ†غŒط§ ظ†ظ…غŒظˆظ…ط¯ظ… ظ‡ط±ع†ظ‡ ط؛ظ…ظ‡ ظ…ط§ظ„ ظ…ظ† ط´ط¯ظ‡.ط­ظˆطµظ„ظ‡ ظ… ط³ط±ط±ظپطھظ‡ ط§ط²ط§غŒظ† ط¯ظ†غŒط§غŒ ظ„ط¹ظ†طھغŒ.ظ…ظ† ظ‡ظ…ظˆظ† ظ…ط³ط¬ط¯ ط³ط±ط±ط§ظ‡غŒظ… ظ‡ط±ع©ظ‡ ظ…غŒط§ط¯ ط³ط±ط§ط؛ظ… ظ‡ظ… ظ…غŒط´ع©ظ†ط¯ ظ†ظ…ط§ط²ط´ ط±ط§ ظ‡ظ… ط¯ظ„ظ… ط±ط§. ط®غŒظ„غŒ طھظ†ظ‡ط§ظ…

با سلام بر تمومی دوستانی که به وبلاگ من سر میکشن و کشیدن بعد از غیبتی طولانی دوباره سعادت نصیبم شد که به جمع شما بپیوندم خیلی خیلی خوشحالم