چشمهایم بتی از چهره ی زیبای تو ساخت

و در این دل جا داد

دل به بتخانه بدل شد دل خود می شکنم

تیشه ای بر دل خود می فکنم

در نهانخانه ی دل نقش تو را می شکنم

در ره عشق تو من از همه بیگانه شدم

در ره وصل تو آواره ز کاشانه شدم

من خدایم را گم کردم و راهی سوی بتخانه شدم

تو نه آنی که در آن لحظه ی دیدار نخستین زتو دیوانه شدم

در جدالی با دل

دل بتخانه ی من

این سرا می شکنم

در شگفتم از خود خویشم که که هستم ز چه هستم و به دنبال که هستم؟

من همانم که در اعماق وجودم بشکستم

آه این ساده دلی بین که دلم را به که بستم

من نه خورشید پرستم که بتی را بپرستم

و اگر دلبر من خورشید است

تبری تیز گزارید به دستم که خدا می شکنم